Aan tafel zaten wethouder MKB, Werk en Participatie Nur Icar, voorzitter Discriminatie.nl Den Haag en Gemeentelijke Ombudsman (Den Haag) Carina van Eck, en studenten Amber Arif en Fenna Milbauer. Ook gaven Amber Arif en spoken word artiest Aaron Bangudi een indrukwekkend spoken word optreden. 

De perfecte mix

Voor Fenna Milbauer, student Political Science, is Den Haag de perfecte mix. "Ik woon nu vijf jaar in Den Haag en voor mij is het echt de perfecte combinatie van alles. Het strand, de stad, een dorpsgevoel én mensen van over de hele wereld. Je kan altijd iemand vinden waar je iets mee hebt, en dat is voor mij heel waardevol." Dat herkent ook wethouder Nur Icar: "Ik hou van reizen, maar als ik Den Haag binnenrijd, voelt het alsof mijn volgende vakantie begint. Qua eten, cultuur, mensen—je vindt hier alles. Ik zou nergens anders willen wonen." 

Ook Amber Arif, student Pedagogiek, groeide op in Den Haag. Voor haar is de stad een mozaïek van wijken en identiteiten. "Soms vergeet ik dat Nederland nog zoveel groter is, omdat Den Haag al zo divers is. Je hebt hier alles qua mensen en cultuur.” Op de vraag of ze zich thuis voelt in Den Haag antwoordt Amber: “Ik heb daar eigenlijk nooit zo bij stil gestaan. Maar misschien zegt het feit dat ik er niet zo bij stil sta dat ik me inderdaad echt een Hagenaar voel. Het is een vanzelfsprekendheid.  

Amber Arif 

"Ik zet geen masker op. Of je accepteert mij voor wie ik ben, of we hebben geen gesprek."

Code Switching  

In een stad als Den Haag met zoveel verschillende culturen, ligt voor mensen die het gevoel hebben tussen twee werelden te leven codeswitching soms op de loer.  Codeswitchen is een term uit de sociale wetenschap, en betekent het aanpassen van je gedrag en met name taal aan de sociale omgeving waarin je je bevindt.  

Wethouder Icar experimenteerde bewust met het níet aanpassen. “Ik begon met een baan in een bestuurlijke setting en besloot: ik blijf mezelf. Ik paste mijn kleding en taal niet aan; geen masker. Ik dacht: of je accepteert mij voor wie ik ben, of we hebben geen gesprek. En ik kan zeggen dat het werkt. Het kost me minder energie en ik ga makkelijker door het leven.”  

Discriminatie: zichtbaar en onzichtbaar 

Aan tafel wordt dan met veel lof over Den Haag gesproken. Maar, helaas is de stad niet perfect Carina van Eck, Gemeentelijke Ombudsman, wijst op de stijging van discriminatiemeldingen. "Discriminatie op basis van afkomst en godsdienst is nog altijd de grootste categorie. Dat zie je bijvoorbeeld terug in moslims die worden geweigerd vanwege een hoofddoekje, of jongeren die moeilijker een stage krijgen dan hun Nederlandse mede-studenten.” 

Wat haar ook opvalt is: jongeren melden zelden bij het discriminatiemeldpunt. Amber legt uit waarom: “We zitten in een rat race. Soms heb je niet eens door dat je benadeeld wordt, omdat je zo gewend bent aan incasseren. En als je het herkent, weet je vaak niet waar je moet zijn of heb je de energie niet.” Fenna vult aan: “Veel vriendinnen twijfelen of iets wel echt discriminatie was. Die onzekerheid maakt melden extra moeilijk.” 

Een collectieve verantwoordelijkheid  

Wethouder Icar ziet in participatie een sleutel tot verandering. “We moeten als stad niet blijven werken met de ‘usual suspects’. Ga deur aan deur. Nodig mensen uit die anders nooit gehoord worden. Zo bouwen we aan een stad waar iedereen zich echt thuis kan voelen.” Ook Van Eck benadrukt de rol van omstanders: “We leggen nu te veel druk op de persoon die het overkomt. Maar discriminatie tegengaan is een collectieve verantwoordelijkheid. Zie je het gebeuren? Zeg er iets van. Sta naast die persoon.” 

Bekijk de hele talkshow hier

Spoken word van Aaron Bangudi

Ze zeggen: 
“Het is maar een grapje.” 
Maar ik voel hoe de lach mij splijt. 

Ze vragen me stil te zijn, 
te buigen, te zwijgen, 
want mijn woorden 
zijn een ongemak dat ze liever vermijden. 

 Ik zeg één keer “onrecht” en ze noemen me luid. 
Ik zeg het twee keer en ze noemen me boos. 
Ik zeg het drie keer en ze noemen me gevaarlijk. 

 Wat als mijn achternaam 
niet werd uitgesproken met een vraagteken? 
Wat als mijn huid 
geen kaart was die mij begrensde? 
Wat als ik werd gezien, 
zoals ik mezelf zie 
niet als een bedreiging, 
maar als een mogelijkheid ? 

 Wat als geschiedenis 
geen cyclus maar een les was ? 
Wat als excuses 
geen pleisters maar bruggen waren ? 
Wat als morgen 
niet een herhaling was van gisteren? 

 Wat als de wereld 
geen strijd om belangen was, 
maar een gedeeld gedicht, 
waar iedereen begrip voor elkaar had en elkaar accepteerden ? 

 Ja dit is mijn stem. Een stem die muren van hypocrisie omver blaast. 
Een stem die pilaren van onwetendheid en haat sloopt. 
Een stem die de zaadjes inclusie, gelijkheid en acceptatie zaait, 
om in ruil een oogst van wederzijds respect en verbondenheid te krijgen."