Zelf zegt hij dat zijn lichaam op is. Na meerdere voetbalblessures en beginnende herniaklachten. Dat beeld dat de trainer heeft van hem, klopt niet meer. Dat is geweest. De realiteit is dat hij zijn man laat lopen, te laat in de duels komt en als controlerende middenvelder staat te voetballen op de laatste man positie. Met rust staan we met 4-0 achter. Bij drie goals is hij betrokken. Op een negatieve manier.

Het is natuurlijk om als mens vast te houden aan het bekende. Niet voor niets hebben we moeite met veranderingen, moeite met transities. Mensen zijn gewoontedieren. We zien het terug bij de landbouwtransitie, waar overigens veel meer meespeelt dan alleen verandering.

Weiland en koeien
‘Weiland en koeien, dat is Nederland, dat moet zo blijven.’ Het is een reactie bij een straatinterview in Zwolle over de boerenprotesten. Een beeld dat graag in stand wordt gehouden door de boerenpartijen. Een afgekaderd beeld. Mooi en overzichtelijk. Iets om te beschermen.

Een beeld dat niet past bij de uitdagingen waar we voor staan in Nederland. Een beeld dat goed scherp was op Windows 95, maar niet op Windows 11. Een beeld dat onderdeel is van identiteitsconstructie. Een constructie die vastloopt door de ecologische crisis, stikstofcrisis en klimaatcrisis.

Constructie in interactie
Mensen bepalen hun identiteit in de interactie met anderen. Het construeren van een nieuwe identiteit, is een taak die de overheid actief op zich moet nemen. Met het oude verlies je van het nieuwe. Sta je zelfs bij rust al met 4-0 achter. Nu moet de overheid samen met de samenleving nieuwe frames creëren. Frames die helpen te veranderen. Frames waar de overheid de markt bijstuurt. Frames waar geen miljarden naar uitkopen gaan, maar naar een transitiefonds. Frames waar de boer geen koeienhouder is, maar een natuurbeheerder.

Want zoals Charles Darwin het al zei: it is not the strongest of the species that survives; nor the most intelligent that survives. It is the one that is most adaptable to change.