Debatserie Mens-zijn in een ontzielde systeemwereld
Wat is de opdracht van een bloem? Lekker ruiken. Bloem zijn.
Wat is de opdracht van een hond? Hond zijn.
Wat is de opdracht van een mens? Mens zijn. Dat is alles. Of je nu gelovig bent of niet. Dat is waar het om draait.
Een mens moet mens zijn. Maar hoe doe je dat? Mens-zijn in een steeds meer ontzielde systeemwereld. In een overspannen samenleving waar mensen en overheden naarstig zoeken naar nieuwe uitwegen en bestaanszekerheid.
Veel mensen weten dat het op tal van terreinen (klimaat, landbouw, onderwijs, gezondheidszorg, ongelijkheid) de verkeerde kant op gaat. Ze voelen hoe de aarde en de onderlinge verhoudingen onder druk komen te staan. Ze willen het goede, maar zien steeds minder hoe. Op hun werk zitten ze vast in een technocratisch discours. Gesprekken lijken nog al eens niet over het noodzakelijke te gaan. Ze raken de essentie niet en ook de essentie van collegiale verhoudingen staat onder druk.
Mens-zijn: Hoe doe je dat als je werkt voor een overheid die op tal van dossiers vastloopt? Hoe doe je dat als adviseur van die overheid? Hoe doe je dat in het onderwijs, de zorg, in de politiek, in de buurt, in het bedrijfsleven? Hoe doe je dat als je je alleen voelt, onbegrepen, of niet gezien? En: hoe bespreek je dat in een systeem waarin mens-zijn bijna ontmoedigd wordt en het je zelfs je carrière kan kosten? In hoeverre mag je nog de oplossing van de overheid verwachten en waar ligt de gezamenlijke en individuele verantwoordelijkheid?
In deze nieuwe Tussenruimte-serie gaat journalist Bas Mesters in gesprek met filosofen, ambtenaren, theologen, kunstenaars, leiders en mensen op de werkvloer. Op zoek naar de vraag hoe het taboe op ethiek, op moraal, op mens-zijn binnen organisaties kan worden besproken en doorbroken.
