Het praktijkvoorbeeld

We kunnen veel leren van het verhaal van ’s lands sterkste veganist: Jeremy Reijnders. Jeremy dacht altijd dat hij nooit vegetariër - laat staan veganist - zou worden. Hij at minstens drie keer per dag vlees, vis of zuivel.

Uiteindelijk werd hij toch veganist. In deze podcast (op 1:06:30) vertelt hij waarom:

'De reden dat ik veganistisch ben gaan eten was eigenlijk puur uit eigen belang. Na het lezen van documentaires en artikelen was ik overtuigd dat ik hiermee sneller kon herstellen, dan op een dierlijk dieet. En dus betere sportprestaties kon boeken.

In het begin ging het me vooral om mijn sport en gezondheid. Pas daarna werd ik me ook bewust van het ethische aspect.'

In een ander interview vertelt Jeremy dat het duurzaamheidsaspect een extra reden is om plantaardig te gaan eten.

De verklaring: cognitieve dissonantie

Jeremy begon veganistisch te eten omdat hij hier als atleet winst mee kon boeken. Toen hij eenmaal veganistisch at, ging hij meer en meer openstaan voor andere argumenten om zo te eten. En inmiddels is hij een voorvechter van veganisme om gezondheids-, ethische- én duurzaamheidsredenen. Een klassiek voorbeeld van het 'oplossen' van cognitieve dissonantie: Jeremy ging onbewust meer openstaan voor andere overtuigingen, doordat hij zijn gedrag had aangepast.

Dus, wil je veganisme promoten, blijf dicht bij wat mensen het belangrijkst vinden (hier: 'sterker worden' i.p.v. 'duurzaamheid'). En stuur direct op gedrag. Als mensen eenmaal iets doen, verzamelen ze steeds meer argumenten om dat te doen. Initiatieven als Meatless Monday, foodblogs met makkelijke en lekkere vegan-recepten en hippe barren als SLA kunnen op zo'n manier ook voor verandering zorgen.

Stel, je wil de wereld redden door veganisme te promoten, wat is dan slim om te doen?